امروز وقتی می نویسم 27 سال از عمرم گذشته است؛ در حال طی کردن کار و زندگی !

اما همچنان آرام نیستم!

گویی گمشده ی خود را نیافته ام!

من سکوت می کنم اما در دلم غوغاست!

چالش من در یک چیز است: آیا در طول حیات خویش تنها باید منافع شخصی خود را تامین نمایم یا اینکه وظایف دیگری نیز بر عهده دارم؟!

آیا باید بر روی وضعیت محروم منطقه و مشکلات آن چشم ببندم و تنها به فکر گذران امور خود باشم؟!

و به طور کل چرا در مربوط به شهرستان حرف مربوط به ورزقان حرف با این همه قابلیت، ما در تامین اولیه زندگی خود در مانده ایم؟!

چه چیزی حال ما را خوب خواهد کرد؟!

من از خود راضی نیستم! چرا که انگیزه و توان من بسیار بیشتر از شرایطی است که در آن قرار دارم. به عنوان یک فرد تحصیل کرده، گذران عادی زندگی برای من لذت بخش نخواهد بود و تنها کمک به مربوط به شهرستان حرف م در جهت کاهش مخاطرات و مسائل باعث رضایتمندی خواهد شد.

امروز بزرگترین بحران مربوط به شهرستان حرف ما مربوط به بیکاری حرف و عدم توجه به بکارگیری نیروی بومی در معدن مس سونگون است! چرخ های فرسوده اقتصاد شهرستان ما دیگر روان نخواهند شد! شمش های فولادی و فروش قلب معادن مس و طلا و ... دوای درد نخواهد بود!

آری خواب ما را تعبیری جز بحران بیشتر نیست!

پس از خود ناراضیم چون در جهت تولید و کاهش مربوط به بیکاری حرف نتوانسته ام تاکنون گامی بردارم. 

مطمئن نیستم که انگشت اتهام را به سوی چه کسی باید بگیرم اما خوب می دانم ارابه ی بیکاری هر روز در حال قربانی گرفتن و هدایت به سوی ناامیدی است!